şaqqıldamaq

f.

1. Şaqqıltı səsi çıxarmaq. Dağların başında gurultu güclənir, ildırım şaqqıldayır, yeri-yurdu tərpədirdi. S. R.. Göy gurultusu . . qulaqbatıran bir dəhşətlə şaqqıldayırdı. M. Hüs..

2. Çatırdamaq, çırtıldamaq, şaq-şaq səs çıxarmaq. Sübhün həzin küləyi yaşıl yarpaqları bir-birinə vurub şaqqıldadırdı. Ç.. Kəhrəbadan seçilməz alxımlar nəzərində; Ağzında şaqqıldayıb hər giləsi bal dadar. S. Rüst.. Üzüm nə üzüm! Şəkər kimi şaqqıldayır, diş vuran kimi qana keçir. M. C..

3. Tərpəndikcə, bir-birinə dəydikcə şaqqıltı səsi çıxar(t)maq (bədən sümükləri haqqında). <Dərviş:> Canımda bir uçunma peyda oldu, dişlərim şaqqıldamağa az qaldı, canıma yanğı düşdü. A. D.. <İlyas:> Tərlanın boynu şaqqıldadı. O, yanakı sıçrayıb sıldırım qırağıyla çaparaq, enişə doğru getdi. Ə. M..

4. Şaqqanaq çəkib gülmək, qəhqəhə ilə gülmək. Məşədibəy şaqqıldayıb güldü və yumurtanı əlinə aldı. M. Hüs.. Nəriman əmi . . əllərini bir-birinə vuraraq bərkdən şaqqıldadı. İ. Ə..

5. Cəh-cəh vurmaq, cəh-cəhlə ötmək, oxumaq. Meyvəlidir ormanında ağaclar; Şaqqıldayır qırqovullar, turaclar. A. S..